روان شناسان بر خود مراقبتی بیشتری برای سالخوردگان تاکید دارند

 

ممکن است افراد کهنسال آمریکایی فکر کنند که ” 60 سالگی برای آن ها تازه اوایل 40 سالگی است”. اما این به معنی عدم آگاهی آن ها نسبت به سلامت جسمانی و روانی خود طی ویروس فراگیر COVID-19 و یا همان کرونا نیست.  افراد 65 سال به بالا بیشتر از دیگر گروه های سنی در صورت نزدیکی با این ویروس مستعد مرگ و یا ابتلا به بیماری های دشوار هستند. بر اساس مراکز پیشگیری و مدیریت بیماری در ایالات متحده آمریکا (CDC) ، ماندن در خانه و عدم ارتباط نزدیک با دیگران به ویژه برای گروه سنی کهنسال بسیار حائز اهمیت می باشد. اما اکثر گروه سنی 65 سال و بیشتر در جامعه افرادی فعال، اجتماعی و برخوردار از صحت سلامت جسمانی و روانی هستند که به همین علت خود را آسیب پذیر نمی دانند و به فاصله گذاری فردی اهمیت نمی دهند.

نانسی مالیتور ، دکترای روان شناسی بالینی در شیکاگو و درمانگر گروهی سنی 60 سال به بالا، می گوید: ” این گروه از افراد خود را کهنسال نمی دانند”. ” ناگهان با شرایطی رو به رو می شوند که باید مرگ و فنای خود را بپذیرند”.

مالیتور می گوید بیماران او با پیوستن به اشتراکاتی مانند گروه های کتاب خوانی و پیاده روی تلاش می کنند تا ساعات کمتری را تنها سپری کنند. حتی پیش از شیوع ویروس کرونا رنج بردن از تنهایی به میزان 43% در افراد بیشتر از 60 سال گزارش شده است و پژوهش ها نشان می دهند که چنین احساساتی می توانند منجر به ایجاد مشکلات جسمانی و روانی شوند ( ابعاد درمانی و مراقبتی انزوای اجتماعی و تنهایی در افراد کهنسال، خبرگزاری نَشنال آکادمیک ، 2020).

دِبوراه دِیگیلو، مدیر بخش سالخوردگان نظام روان پزشکی آمریکا، می گوید: “افراد سالخورده بیشتر در معرض انزوای اجتماعی قرار دارند و ابعاد انزوای اجتماعی می تواند چالش های مستعد خطر آن ها را تشدید کند”.  دیگیلو بیان می کند که گروه کهنسالان بیشتر از 65 سال بسیار متنوع و ناهمگن هستند. سن، شرایط سلامتی و شماری از عوامل دیگر می توانند احتیاجات، خطرات و توانایی مقابله با بحران ویروس کرونا را تشکیل دهند. خوشبختانه، متون روان شناسی ایده ای کلی از خطرات پیشروی این گروه سنی و راه های مقابله ای را به ما آموزش می دهند. همانطور که فرزندان، خانواده، دوستان و افراد جامعه می توانند در ایجاد حمایت های ضروری موثر باشند.

حمایت از سلامت روانی

احساس تنهایی می تواند هر زمان در چرخه زندگی به وجود آید و تنها مخصوص گروه سنی کهنسال نیست.  ساکن ماندن در خانه برای هر گروه سنی به ویژه افرادی که انزوای اجتماعی را تجربه کرده اند می تواند موجب افزایش علائم افسردگی و اضطراب گردد. همچین، تنهایی می تواند سلامتی جسمانی را نیز تحت تاثیر قرار دهد که شامل افزایش فشار خون، کاهش عملکرد سیستم ایمنی و در نهایت افزایش میزان مرگ و میر می گردد (هائوکلی ال سی، کاکیوپو جِی تی ، Annals of Behavioral Medicine، صفحات 40 شماره 2 ،2010؛ آنگ، اِی دی و همکاران وی، Gerontology، صفحه 62، شماره 4 ،2016).

مالیتور بیان کرده است که :” من به طور ویژه درباره کهنسالانی نگران هستم که به تنهایی زندگی می کنند و هیچ یک از فرزندان به آن ها نزدیک نیستند. چنین قشری نسبت به اضطراب، افسردگی و دیگر پیامدهای تنهایی بسیار آسیب پذیر هستند.” حتی افراد کهنسالی که در نزدیکی فرزندان خود زندگی می کنند ممکن است دچار پیامدهایی تنهایی گردند. زیرا اطرافیان برای اجتناب از انتقال ویروس و محافظت از سلامتی چنین افرادی از آن ها فاصله می گیرند. کارِن رووک، دکترای بازنشسته و متخصص برجسته در علوم روان شناسی دانشگاه کالیفرنیا-اروین، گفته است: خطرات روان شناختی که گروه سالخورده با آن ها رو به رو می شوند در هر فرد متفاوت است وبه سن، شرایط سلامتی، شرایط زندگی، حمایت های مالی و اجتماعی بستگی دارد.

افراد سالخورده ممکن است درباره سلامتی، رفاه اعضای خانواده و حیوانات خانگی خود، تهیه خوراک مورد نیاز، منابع مالی، شکست ها و تاثیر بیماری و مرگ آن ها بر اعضای خانواده خود نگرانی داشته باشند. افرادی که تحت نظارت روان شناس قرار دارند ممکن است راهی جز ارتباط تصویری پیدا نکنند و این می تواند برای آن ها  ناراحت کننده باشد و ممکن است منجر به قطع درمان در چنین شرایطی گردد. ممکن است دیگران حتی به چنین امکاناتی هم دسترسی نداشته باشند. برای مثال، بسیاری از بیماران جامِکا فالکونِر ، دکترای روان شناسی بالینی در سِنت لوئیس، به رایانه، رایانک و گوشی های هوشمند دسترسی ندارند.

او می گوید: ” برای بسیاری از بیماران مشکلاتی مانند سن، نژاد و طبقه اجتماعی مطرح است. ما وقتی به آن ها می گوییم در خانه بمانید و به طور آن لاین ارتباط برقرار کنید هرگز به چنین شرایطی فکر هم نکرده ایم.” بسیاری از بیماران او نسبت به استفاده از وسایل ارتباط جمعی بی اشتیاق هستند. در عوض، آن ها تمایل دارند پرداختی های خود را به صورت حواله های دستی انجام دهند. او معتقد است هنگام مدیریت یک بیماری فراگیر باید تمامی گروه های سنی و شرایط آن ها را بر اساس آمارگیری برسی کنیم.

بررسی عادت های بهداشتی-سلامتی

افراد سالخورده با توجه به معیارهای مراکز CDC درباره مدیریت اضطراب در بحران می توانند با انزوای اجتماعی مقابله کنند. معیارها شامل ورزش به طور مرتب، خوراک مناسب، پرهیز از الکل و دارو، محدود کردن دریافت اخبار و مشغول شدن به فعالیت های فردی مانند مطالعه و قدم زدن به تنهایی می شود. روان شناسان معتقد هستند برای افرادی که تنها زندگی می کنند برقرار کردن ارتباطات میان فردی و ایجاد عادت های جدید در جامعه بسیار اهمیت دارد.

مالیتور می گوید: ” من مراجعان خود را تشویق می کنم تا فهرستی از دوستان، خانواده، همسایه ها و متخصصان فراهم کنند و بررسی کنند که آیا دچار اضطراب و افسردگی و حال بد می شوند یا خیر.” افراد سالخورده ای که به امکانات تکنولوژی و وسایل ارتباط جمعی دسترسی دارند می بایست در هر زمان که می خواهند از طریق آن ها تماس های تصویری برقرار کنند. فرزندان و دوستان می بایست از طریق این وسایل برای آن ها تصاویر و فیلم هایی ارسال کرده و یا آن ها را به برنامه های آن لاین مانند برنامه های آموزشی و موزه ها دعوت کنند.

او می گوید: ” الان زمانی است که اعضای خانواده می بایست اهمیت، علاقه و احترام خود را به افراد سالخورده نشان دهند و این کار برای افراد سالخورده بسیار با ارزش است”.

این روشی است که می توان اهمیت افراد سالخورده برای اعضای خانواده را به آن ها ثابت کرد. افراد کم سن و سال خانواده می بایست از کهنسالان جویای نصحیت، دستورهای آشپزی و داستان های خانوادگی باشند. رووک می گوید: ” افراد سالخورده اعضای کم سن و سال خانواده را دوست دارند و می خواهند با آن ها ارتباط برقرار کنند.” فعالیت هایی مانند سفارش مواد خوراکی، تهییه دستورهای آشپزی و آماده کردن آن ها برای افرادی مانند بیماران فالکونر که به وسایل ارتباط جمعی دسترسی ندارند بسیار ضروری و حائز اهمیت است.

افراد سالخورده ای که نزدیک خانواده خود زندگی نمی کنند ممکن است زمانی که ساکن در خانه هستند به حمایت دیگر گروه های اجتماعی نیاز پیدا کنند. مالیتور می گوید: ” به اندازه یک دهکده طول می کشد. خانواده و دوستان می بایست کمک کنند اما همسایه ها و دیگران گروه های حمایتی نیز در این شرایط مهم هستند.”